O coitelo entra a brincos entre a gorxa do opresor
o sangue enchoupa a miña roupa, estou contento
cantos sabios da Antigüedade louvaron o tiranicidio
ledo i embarroutado, acometo os seus desexos
os ollos do opresor non quedan en sorpresa, xa son brancos
ninguén me mira, mellor así, non lle parecería bonito – mágoa –
os ollos do opresor delatan que tampouco antes formaba parte dos vivos
mortos que nos vixiaban, agora, ninguén me mira.
O ideal de xustiza
debe anular calquer outro sentimento
ti que non queres pagar o prezo da liberdade, cala!
(De "A onde vai iste camiño, a onde vai?" Alí Omar, 2004)
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario