Donde hay alguien que lucha, ser marxista.
Donde no hay nadie que luche, ser anarquista.
Donde hay una nación oprimida, propia o ajena, nacionalista e internacionalista (y nada nos es ajeno), ser patriota.
Donde hay uno o varios dioses que dan luz a la justicia y la comunidad, ser creyente.
2 comentarios:
El Sol, el único dios, patria y bandera congruente.
A defensa das nacións e pobos oprimidos, das culturas e das identidades que buscan seguir a existir, é unha posición antiimperialista e anticapitalista, que resiste a onda homoxeneizadora e uniformizadora que o capital precisa para seguir medrando a custa das persoas e dos pobos. Non se pode ser de esquerda en Galiza dándolle as costas á lingua e á cultura historicamente marxinada e perseguida, mantida polo pobo. O nacionalismo galego, como sabe calquera persoa minimamente desprexuizada, é de compoñente popular, e buscou sempre e segue a buscar de forma conxunta liberación nacional e transformación social, como dúas caras da mesma moeda. De Rosalía de Castro á actualidade. E lembremos que todos os movementos transformadores e descolonizadores en África, Asia ou América se denominaron a si mesmos "patriotas" ou de "liberación nacional".
Publicar un comentario