sábado, 5 de mayo de 2012

SENTIRSE CASI EN EL BUDOKAN

La acumulación de días revirados y días atravesados presagiaba catástrofe cerebral. En un momento me rendí, me rendí porque quería rendirme, o porque no sabía hacer nada más.
De repente apareció un concierto de Michael Schenker aquí al lado. A veces me da miedo poner expectativas imposibles en un concierto. Durante varias temporadas, veía a Alasdair Fraser y éste conseguía un punto en inflexión en mi existencia, pero eso no es nada normal. Lo normal es que la redención nunca llegue, y menos a través de unos amplificadores, por mucho que, si una guitarra eléctrica la transportase, seguramente Michael Schenker contaría como uno de los elegidos.
Sucedió en el apoteósico final con "Doctor Doctor". Las notas se posaron sobre mí y soprendentemente me curaron. El éxtasis feliz, en su prolongación tranquila, durará, espero.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Ao comezo dun cuarteto de Schoenberg unha voz di que escoita "o aire doutros planetas". Ningunha música se pode comparar con outra, pero que dis sobre o concerto fíxome lembrar esa frase.

A.O. dijo...

Non sei nada sobre dodecafonismo e non é plan de revisar "El ruido eterno" (grande libro, aínda que bastante anticomunista), polo que, seguindo cos paralelismos musicais extravagantes (extravagantes pola miña banda, quero dicir), vou aventurarme a inscribir a frase de Schoenberg nalgún punto intermedio entre "O son do ar" de Luar na Lubre (hipótese conservadora) e o "I talk to planets, baby" de Monster Magnet (hipótese delirante).
Unha aperta

Anónimo dijo...

Pois si... relacionar Shoenberg con Schenker pode resultar tan chusco como comparar aos SP con GDLV :)E con todo, o post fíxome pensar que as sensacións que espertan músicas diferentes poden ser moi semellantes entre si, aínda que o que escoitemos sexa literalmente incomparable. Contra o sentido común, que fai da música a máis universal das linguaxes, ás veces a linguaxe pode crebar máis fronteiras (mentais) que a música.