sábado, 29 de septiembre de 2012

PASIÓN POR EL RUIDO

Retraso, vamos con retraso. ¿Recuerdas el No a la Guerra? Una movilización masiva, genuina, de ira auténtica. ¿Por qué no se lanzó a derribar el Gobierno? Había condiciones. No se planteó. Tuvo que venir la tragedia de las bombas en los trenes para quitarlos de en medio. Pusimos los muertos por lo que no habíamos hecho.
Después, amnesia, Zapatero, crimen sin castigo. ¿Recuerdas el 15M? Una movilziación de ruptura, de no obedecer ninguna autoridad ilegítima. ¿Por qué no se lanzó a derribar el Gobierno? No se planteó. Creo que hubo vértigo a qué pasaría entonces. Se pensaba que habría elecciones, se volvería a la normalidad, no hubiese servido. Yo no estaba de acuerdo. Sí en que habría elecciones y que retornaría la "institucionalidad burguesa", pero no la normalidad. Nada permanece igual cuando un pueblo ha derribado a un Gobierno. No es el mismo sujeto pasivo, sino un cuerpo soberano de sí mismo al que el poder teme. Y como lo teme, lo respeta un poco.
Retraso, vamos con retraso. 25S. Parece que nos lanzamos a derribar el Gobierno. Con un problema, saltamos las etapas anteriores y eran necesarias. Ahora no podemos jugar la carta del retorno a una institucionalidad vigilada por las masas desde fuera. No hay red. Da vértigo.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

O que dis é moi sagaz, pero non entendo o de "saltar etapas". Que unha revolución se poida preparar, e até planificar, non significa que teña que ter un cronograma, non? Podemos pretender que o camiño cara á revolución sexa secuencial? Debemos aspirar a que o relato sobre a revolución sexa secuenciable?

Anónimo dijo...

Non se trata de etapas dun esquema teórico que haxa que cumprir, senón de que tras quebrar o relato da revolución (secuenciable ou non secuanciable) por resultar impractible, empúxasenos a el de xeito prematuro e sen deixar que tracemos outro rumbo.
Aperta

Anónimo dijo...

Quen nos empuxa? Quen impide que tracemos outro rumbo? Se é a historia a que nos empuxa (por así dicilo), estou máis ou menos de acordo co que dis. (A historia ás veces é cega). Pero o que estamos vendo, unha vez máis, é que a rúa está aí para quen queira tomala, por difícil que sexa esa conquista. Que a secuencia dos feitos pareza non cadrar cos nosos cálculos non lle resta nin un ápice de verdade ou de forza a ese acontecemento. (Ao mesmo tempo, teño a sensación de que non acabo de entender o que queres dicir, nin a que te refires exactamente cando falas de vertixe, pero heino seguir pensando). Aperta.